Κυριακή, Σεπτεμβρίου 11, 2011

9/11 Day


   Βελιγράδι, Ušće Tower, Ἀπρίλιος 1999. Ὁ ὑψηλότερος τότε οὐρανοξύστης τῶν Βαλκανίων καπνίζει ἀκόμη, μετὰ τὸν βομβαρδισμὸ ἀπὸ τὶς ΝΑΤΟϊκὲς δυνάμεις, τὴν 21η Ἀπριλίου 1999.

   Δυόμισυ χρόνια μετά, ἡ ἀφίσσα τῶν Σέρβων μὲ τὸ «Just imagine!», ἦταν ὁ πρῶτος συνειρμὸς μετὰ τὸ δέος ποὺ μᾶς πάγωσε καρδιὰ καὶ νοῦ μπροστὰ στὸ ἀδυσώπητο κτύπημα τῆς Νεμέσεως στοὺς Δίδυμους Πύργους τῆς Νέας Ὑόρκης (21 Σεπτεμβρίου 2001).

   Δέκα ἀκόμη χρόνια πέρασαν. Δὲν γνωρίζω τὶ πραγματικὰ ἄλλαξε...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 04, 2011

«Προοδευτικό» λιβάνισμα (ιστορική και λογοτεχνική μελέτη)


Λιβανιστήρι πολιτικών, Καραμανλής, Βενιζέλος, Λιάκος και διδακτορική διατριβή Καραμανλή νεωτέρου

   Η παρούσα μελέτη ερευνά το εξής ζήτημα: Το λιβάνισμα των πολιτικών (Καραμανλής, Βενιζέλος) από τα πρόβατα («κυρίαρχος λαός»), αλλά και τους «επιστήμονες ιστορικούς» και τα διαπλεκόμενα και επιδοτούμενα ιδρύματα. Παραπλεύρως του κυρίως ζητήματος, εξετάζονται και τα εξής: α) Πώς η μνήμη του Ελευθερίου Βενιζέλου κινδυνεύει να αμαυρωθεί από το υπερβολικό λιβάνισμα που τού κάνουν οι τουρκόφιλοι «προοδευτικοί» γραικύλοι· β) η διδακτορική διατριβή του Κ. Καραμανλή του νεωτέρου και πώς ο εθνομηδενιστής Λιάκος, χρησιμοποιώντας την διατριβή αυτήν, ρεζίλεψε τον Καραμανλή και αμαύρωσε την μνήμη του Βενιζέλου.

- «Επιστημονικό» λιβανιστήρι: 1) Κωνσταντίνος Καραμανλής [συνημμένο υπ' αριθμ. 1]
Δημήτρης Καιρίδης, «Τα «λάθη» του Κωνσταντίνου Καραμανλή», «Η Καθημερινή», 8-7-2007

   Διαβάστε, σάς παρακαλώ αυτό το άρθρο. Κόντεψα να κάνω εμετό. Αηδές λιβάνισμα από την αρχή έως το τέλος. Θα τό κρατήσω στο αρχείο μου, ως χαρακτηριστικό δείγμα της λογοτεχνίας της κομματικής δουλοφροσύνης, του γλοιώδους λιβανίσματος του τσοπάνη από τα πρόβατα του μαντριού. (Δεν λέγω εάν ήταν ή δεν ήταν σπουδαίος πολιτικός ηγέτης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ας ήταν και ο σπουδαιότερος. Λέγω ότι αυτό το άρθρο είναι ένα γλοιώδες λιβάνισμα, από πανεπιστημιακό καθηγητή.)

- «Επιστημονικό» λιβανιστήρι: 2) Ελευθέριος Βενιζέλος [συνημμένο υπ' αριθμ. 2]
Νικόλαος, Εμμ. Παπαδάκης, συνέντευξις στον Μανώλη Πιμπλή, «Ο Bενιζέλος θα μπορούσε να ιδρύσει θρησκεία...», «Τα Νέα», 10-5-2005

   Λιβανιστήρι, έως αναγούλας. Είπα, δεν εξετάζω καν αν ήταν μεγάλοι ή όχι ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής. Τα άρθρα αυτά όμως μού φέρνουν αναγούλα. Και μετά μάς μιλούν για επιστημονική δεοντολογία στην Ιστορία και τρίχες κατσαρές.

- «Επιστημονικό» λιβανιστήρι: 3) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο νεώτερος για τον Ελευθέριο Βενιζέλο [συνημμένο υπ' αριθμ. 3]

   Την εποχή του θορύβου για το εθνομηδενιστικό βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, ο γνωστός Λιάκος (επιβήτωρ του Ιστορικού του Πανεπιστημίου Αθηνών - έκπτωτος εδώ και 11 χρόνια με απόφαση του ΣτΕ η οποία παραμένει ανεφάρμοστη από τρεις πρυτάνεις) και η προστατευόμενή του Ρεπούση, ρεζίλεψαν και τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, βγάζοντας τον πρώτο μέσα από αποσπάσματα της διδακτορικής διατριβής του τότε πρωθυπουργού και ανηψιού του δευτέρου... τουρκόφιλο! Για γέλια!

   Η προπαγάνδα της «εκσυγχρονιστικής» Αριστεράς και η προσκυνημένη «εκσυγχρονιστική» πρώην Δεξιά, τελικώς θα ρεζιλέψουν και τον Ελευθέριο Βενιζέλο! Αφού πρώτα τόν έκαναν τοτέμ, τον λιβάνισαν και τον καπηλεύτηκαν αγρίως επί δεκαετίες, για λόγους κομματικού συμφέροντος και αντιβασιλικού συμπλέγματος και προπαγάνδας, εξακολουθούν και τον υμνούν και τόν λιβανίζουν, όχι για άλλο λόγο, όχι βεβαίως για τον εθνικισμό του και την Μεγάλη Ιδέα, αλλά, πλέον, μόνο και μόνο, ως... οπαδό της ενδοτικής ελληνοτουρκικής φιλίας και φίλο του Κεμάλ!

   Έκανε λάθη και μεγάλα, βεβαίως, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αλλά πιστεύω ότι δεν άξιζε στον μεγάλο αυτόν πολιτικό ηγέτη να τόν υμνούν σήμερα οι «προοδευτικοί» «εκσυγχρονιστές» γραικύλοι που τόν θεωρούν αλάθητο!

* * *

Συνημμένο 1ον:
«Επιστημονικό» λιβανιστήρι: 1) Κωνσταντίνος Καραμανλής

Τα «λάθη» του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Του Δημήτρη Καιρίδη*

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν υπήρξε μόνο ο ηγέτης που σφράγισε την πορεία της Ελλάδας μεταπολεμικά, αλλά και ο μεγάλος πολιτικός που ευτύχησε να δει το έργο του να αναγνωρίζεται από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ωστόσο, οι αντίπαλοί του, κυρίως στην Αριστερά, δεν έπαψαν να επιχειρούν την «περιχαράκωση» και το «ψαλίδισμα» του φαινομένου Καραμανλή. Επειδή μια κατά μέτωπο αμφισβήτηση των καραμανλικών επιτευγμάτων όπως είναι η ευρωπαϊκή πορεία, ο εκδημοκρατισμός και η οικονομική απογείωση της χώρας, είναι δύσκολη, επινόησαν δύο στρατηγικές έμμεσης αμφισβήτησης.

Η πρώτη στρατηγική χωρίζει τον Καραμανλή σε δύο περιόδους: στον μετεμφυλιακό Καραμανλή πριν από τη χούντα και στον ευρωπαϊκό Καραμανλή της μεταπολίτευσης. Για την ελληνική Αριστερά, η μαρτυρολογία του Εμφυλίου αποτελεί κεντρικό στοιχείο της ταυτότητάς της και η ένταξη του Καραμανλή στα, κατά την Αριστερά, «πέτρινα χρόνια» των δεκαετιών του 1950 και 1960 είναι πολλαπλώς σκόπιμη. Βέβαια τα «πέτρινα χρόνια» ήταν λιγότερο «πέτρινα» από ό,τι μεταπολιτευτικά πιστέψαμε. Ηταν χρόνια ταχύτατης οικονομικής ανάπτυξης και σύγκλισης με την Ευρώπη, ενώ εντύπωση θα πρέπει να προκαλεί όχι μόνο η προβληματικότητα του κοινοβουλευτισμού αλλά η ίδια του η ύπαρξη, μετά ένα σφοδρό εμφύλιο πόλεμο και σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλες χώρες της νότιας και της ανατολικής Ευρώπης.

Κάθε επιμελής μελετητής του Καραμανλή εντυπωσιάζεται από την εμμονή του Καραμανλή στους μεγάλους στρατηγικούς στόχους που από πολύ νωρίς έθεσε και με συνέπεια υπηρέτησε. Ο Καραμανλής δεν επινόησε την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας την επαύριο της επιστροφής του το 1974. Ηδη από το 1957, το έτος ίδρυσης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, ο Καραμανλής έβαλε πλώρη να εντάξει την Ελλάδα και γρήγορα την κατέστησε το πρώτο συνδεδεμένο μέλος της Κοινότητας το 1961.

Ο Καραμανλής από νωρίς διέκρινε την ανάγκη εκσυγχρονισμού και σταθεροποίησης του ελληνικού κοινοβουλευτισμού και πρότεινε τη συνταγματική αναθεώρηση το 1962, πολλά στοιχεία της οποίας επέτυχε να συμπεριλάβει τελικά στο Σύνταγμα του 1975. Ακόμα και στις πολιτικά βεβαρημένες συνθήκες πριν από τη χούντα, συνθήκες για τις οποίες δεν ευθύνονταν και μέσα στις οποίες ήταν αναγκασμένος να λειτουργήσει, ο Καραμανλής συγκρούστηκε με τη λαϊκιστική, δημαγωγική και, εν πολλοίς, «χαρισματική» αντίληψη της πολιτικής που εκπροσώπησαν ηγέτες όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Μακάριος και υπηρέτησε με πάθος την αντίληψή του για την ανάγκη λειτουργίας των θεσμών, ερχόμενος σε αντίθεση ακόμα και με το ίδιο το Παλάτι.

Η δεύτερη στρατηγική περιχαράκωσης του φαινομένου Καραμανλή επιχειρεί να αναδείξει τα λάθη και τις παραλείψεις του μεγάλου ηγέτη, σύμφωνα με τη λογική τού «ουδείς αναμάρτητος». Στα λάθη αυτά συχνά συγκαταλέγονται η αντιπαροχή, η αυτοεξορία του Καραμανλή το 1963, η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ το 1974 και το Μακεδονικό.

Είναι αλήθεια ότι για την αντιπαροχή γίνεται πολύς λόγος και αποτελεί βασικό συστατικό της αντι-καραμανλικής κριτικής του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού αριστερόστροφου πολιτικού λόγου. Ωστόσο, ο λόγος περί αντιπαροχής για να είναι ειλικρινής θα πρέπει να λάβει υπόψη του τουλάχιστον τρεις παραμέτρους.

- Πρώτον, ότι η αντιπαροχή υπήρχε πριν και συνέχισε να υπάρχει και μετά τον Καραμανλή. Θεσμοθετήθηκε με νόμο της κυβέρνησης Πλαστήρα και γιγαντώθηκε όχι την περίοδο 1955-1963 αλλά την περίοδο 1963-1974.

- Δεύτερον, και σημαντικότερο, ότι η αντιπαροχή εξυπηρέτησε μια τριγωνική σχέση οικοπεδούχου - κατασκευαστή - αγοραστή, σε συνθήκες έλλειψης κεφαλαίων και υπανάπτυξης της τραπεζικής πίστης. Η αντιπαροχή αποτέλεσε τον τρόπο για τη γρήγορη ανοικοδόμηση και στέγαση του πληθυσμού την ώρα που η λαϊκή αποταμίευση και η δυνατότητα τραπεζικού δανεισμού ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Η ανοικοδόμηση την οποία τροφοδότησε η αντιπαροχή λειτούργησε πολλαπλασιαστικά για την απογείωση της ελληνικής οικονομίας.

- Τρίτον, η αντιπαροχή παρείχε στα λαϊκά στρώματα φθηνή στέγη, στενά ενταγμένης μέσα στον ιστό των πόλεων. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, η Ελλάδα ορθώς απέφυγε τη δημιουργία εργατουπόλεων-γκέτο, τα οποία στην πορεία αναδείχθηκαν σε εστίες κοινωνικής περιθωριοποίησης και ανομίας. Σήμερα, χάρη στην ομοιογενή, αν και άναρχη, δομή των ελληνικών πόλεων, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι διευκολύνεται η ένταξη των μεταναστών και η αποφυγή των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Γάλλοι με τους μετανάστες των εργατικών μέγα-πολυκατοικιών στην περιφέρεια του Παρισιού. Επίσης, μπορεί κανείς να πει ότι η πυκνότητα οικοδόμησης των ελληνικών πόλεων περιόρισε την δίχως όρια αστικοποίηση της ελληνικής υπαίθρου, μείωσε το κόστος κατασκευής των δικτύων υποδομών εξυπηρέτησης του πληθυσμού και διατήρησε τα κέντρα των ελληνικών πόλεων ζωντανά για τη διαρκή κοινωνικοποίηση των νεοαφιχθέντων, εσωτερικών και εξωτερικών, μεταναστών.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται πολλά λάθη. Ομως δεν θα πρέπει να αγνοείται ότι ο Καραμανλής υπήρξε ο κατεξοχήν Ελληνας ηγέτης που επένδυσε στον μακρόπνοο πολεοδομικό σχεδιασμό και πρώτος δημιούργησε ξεχωριστό υπουργείο Περιβάλλοντος. Το μετρό, η ανάδειξη της περιοχής της Ακρόπολης, η δημιουργία του πνευματικού κέντρου της Αθήνας, η χωροθέτηση του αεροδρομίου και του Ολυμπιακού Κέντρου της Καλογρέζας είναι μερικά μόνο παραδείγματα των σχεδιασμών του, τα οποία ασθμαίνοντας και καθυστερημένα πασχίζουν να ακολουθήσουν οι διάδοχοί του. Συνολικά, ο περιβαλλοντικός απολογισμός της μεταπολεμικής ανάπτυξης, αν και ευάλωτος σε σκληρή κριτική, θα πρέπει να λάβει υπόψη του το γεγονός ότι η Ελλάδα απέφυγε τις οικολογικές καταστροφές που έπληξαν την Ανατολική Ευρώπη αλλά και πολλά μέρη της Δυτικής. Σήμερα η ελληνική ενδοχώρα και οι ελληνικές θάλασσες είναι σε καλύτερη κατάσταση από το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Ευρώπης.

Ο Καραμανλής συχνά συγκρίνεται με τον Βενιζέλο ως οι δύο μεγάλοι ηγέτες της νεώτερης Ελλάδας. Πρόκειται για μια σύγκριση που από νωρίς είχε υπόψη του ο ίδιος ο Καραμανλής. Ο Καραμανλής ανδρώθηκε μέσα στην πόλωση του εθνικού διχασμού και γρήγορα κατανόησε την ανάγκη υπέρβασης και αποφυγής επανάληψής του. Υπήρξε ο κατεξοχήν ανανεωτής και εκσυγχρονιστής του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αντλώντας νομιμοποίηση όχι από την αναμόχλευση παλιών παθών αλλά από τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Ο Καραμανλής είχε μελετήσει και διδαχθεί από τη Βενιζελική πολιτεία και προσπάθησε να μην εμπλακεί σε μια επώδυνη σύγκρουση, όπως αυτή στην οποία πρωταγωνίστησε ο μεγάλος Κρητικός. Την ώρα της οξύτατης πόλωσης το 1963 και έχοντας ήδη συγκρουσθεί με τον πολιτειακό άρχοντα, ο Καραμανλής, θέλοντας ακριβώς να αποφύγει το παράδειγμα του Βενιζέλου, προτίμησε να αποχωρήσει θεωρώντας ότι έτσι θα εκτονώσει την κατάσταση. Η ευθύνη για την κλιμάκωση της κρίσης που οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου δεν μπορεί παρά να βαραίνει όχι τον ίδιο αλλά όσους άφησε πίσω του.

Την επαύριο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, αμφισβητήθηκε η ίδια η σχέση της Ελλάδας με τους δυτικούς της συμμάχους. Τελικά, παρά τη συναισθηματική φόρτιση της ελληνικής κοινής γνώμης, η ρήξη αποφεύχθηκε, χάρη και στον εκτονωτικό χειρισμό του Καραμανλή της αποχώρησης της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Η ενέργεια αυτή εντασσόταν σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό προσεταιρισμού της Γαλλίας για την υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Ελλάδας στην ΕΟΚ και δεν διακινδύνευε την κρίσιμη ελληνο-αμερικανική σχέση αφού δεν αμφισβητούσε την παραμονή των αμερικανικών βάσεων, για την οποία πρωτίστως ενδιαφέρονταν η Αμερική. Τις βάσεις τις χρησιμοποίησε στη συνέχεια ο Καραμανλής και η κυβέρνηση Ράλλη για να πετύχουν την επάνοδο στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Τέλος, είναι αλήθεια ότι το Μακεδονικό υπήρξε ιδιαίτερα επώδυνο πρόβλημα για τον Καραμανλή λόγω και της καταγωγής του. Είναι γνωστή η ανησυχία του Καραμανλή για την αναβίωση ενός προβλήματος που στο παρελθόν αποσταθεροποίησε τη νότια Βαλκανική. Δεν είναι ίσως ευρέως γνωστή η αντίθεση του Καραμανλή με τη μαξιμαλιστική στρέβλωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Το κρίσιμο διάστημα των αρχών του 1992, ο Καραμανλής προσπάθησε, με υπομνήματα και επιστολές προς τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών, να επαναφέρει την ελληνική στρατηγική σε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση, προσανατολισμένης περισσότερο στο να πείσει του εταίρους της Ελλάδας στο εξωτερικό παρά να διεγείρει την ελληνική κοινή γνώμη στο εσωτερικό. Ομως ο ρόλος του ως Προέδρου δεν μπορούσε παρά να είναι, από το σύνταγμα, περιορισμένος.

Φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Καραμανλή και του χρόνου συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον θάνατό του. Είναι ίσως νωρίς για μια πλήρη αποτίμηση του έργου του. Ομως η συζήτηση έχει προ πολλού αρχίσει και θα συνεχίσει και στο μέλλον, αφού η Ιστορία επιφυλάσσει πολλαπλές αναγνώσεις για ηγέτες του μεγέθους του Καραμανλή, ανάλογα με το πλαίσιο, τις ανάγκες και τις προτιμήσεις της κάθε εποχής.

* Ο κ. Δημήτρης Καιρίδης είναι καθηγητής στην Εδρα Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Σχολή Fletcher του Πανεπιστημίου Tufts στη Βοστώνη.

* * *

Συνημμένο 2ον:
«Επιστημονικό» λιβανιστήρι: 2) Ελευθέριος Βενιζέλος

«TA NEA», Τρίτη 10 Μαΐου 2005
Αρ. Φύλλου 18234
20 ΕPΩTHΣEIΣ

NIKOΛAOΣ EMM. ΠAΠAΔAKHΣ
ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ KAI ΜΕΛΕΤΩΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ K. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ»

«Ο Bενιζέλος θα μπορούσε να ιδρύσει θρησκεία...»

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΙΜΠΛΗΣ

Αν οι Έλληνες μελετήσουν το έργο και τις ιδέες του Βενιζέλου δεν θα χρειασθούν άλλοι Βενιζέλοι, λέει ο Νίκος Παπαδάκης, γενικός διευθυντής του Ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος», που εδρεύει στο σπίτι όπου έζησε ο μεγάλος πολιτικός. Εκεί, γίνεται προσπάθεια συντονισμού, σε εθνικό επίπεδο, των ιστορικών ερευνών για την περίοδο που καλύπτει τη ζωή, τη δράση και την εποχή του Βενιζέλου. Ενός ανθρώπου που, στα Χανιά, «λατρεύτηκε σαν Θεός».

- Τι σημαίνει σήμερα για την Ελλάδα το όνομα Ελευθέριος Βενιζέλος;

Για κάποιους, ένα αεροδρόμιο. Για τους περισσότερους, το ανεπανάληπτο μέγεθος του ηγέτη που άλλαξε τη μοίρα της Ελλάδας.

- Και για την Κρήτη;

Τη λατρευτική σχέση που εκφράζεται εύστοχα από μία μαντινάδα: «Ρέθεμνο με τ' Αρκάδι σου, Κάστρο με την Κνωσό σου, Στεία με τον Κορνάρο σου και Χανιά με τον Θεό σου». Ο Ειρηναίος άλλωστε έχει πει ότι «αν ο Βενιζέλος ζούσε σε παλαιότερες εποχές, ίσως να είχε ιδρύσει θρησκεία...».

- Τι δεν ξέρουμε για τον Ελευθέριο Βενιζέλο;

Ελάχιστα γνωστό είναι το λαμπρό έργο του της ειρηνικής κυβερνητικής δημιουργίας, που επισκιάστηκε από το μέγιστο έργο της εθνικής αποκατάστασης.

- Την «κρητική περίοδο» του Βενιζέλου την γνωρίζουμε επαρκώς;

Όχι, παρότι θήτευσε επί είκοσι δύο χρόνια στην κρητική πολιτική ζωή.

- Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του στη χώρα;

Σχεδίασε αληθινή εθνική αναγέννηση. Παρέλαβε την Ελλάδα με σύνορα στη Λάρισα και της έδωσε τα σημερινά (πλην Δωδεκανήσων). Καθιέρωσε κράτος δικαίου και οικοδόμησε θεσμούς. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, παραμέρισε τη Μεγάλη Ιδέα και απέτρεψε τους Έλληνες από την ψύχωση της ανταπόδοσης (revanche).

- Υπάρχουν ακόμα... αντιβενιζελικοί;

Τα πάθη που οι αντίπαλοί του εξέθρεψαν, ευτυχώς έχουν μαραθεί.

- Και... Βενιζέλοι μπορεί να υπάρξουν ξανά;

Αν οι Έλληνες μελετήσουν προσεκτικά τις παρακαταθήκες του Βενιζέλου, ίσως δεν χρειασθεί να υπάρξουν ξανά νέοι Βενιζέλοι.

- Γιατί χρειάζεται Ίδρυμα που να ασχολείται με το έργο του;

H συστηματική έρευνα και μελέτη της ζωής και της εποχής του Βενιζέλου, ώστε να φωτισθούν η μορφή και το έργο του σε όλες τους τις διαστάσεις, προϋποθέτει τη δημιουργία ενός θεσμού που θα ασχολείται αποκλειστικά με το έργο αυτό.

- Τι καινούργιο φέρνει το Ίδρυμα;

Την επικαιρότητα του Βενιζέλου και τη σύνδεση της ιστορικής μνήμης του με την εποχή μας και τις νεώτερες γενιές.

- Πώς εξασφαλίζεται η επάρκεια οικονομικών πόρων;

Μέρος των λειτουργικών δαπανών καλύπτεται από τη Βουλή που είναι ιδρυτικό μέλος, το υπουργείο Πολιτισμού, την Τράπεζα Χανίων και από χορηγούς.

- Ποιο το ύψος του προϋπολογισμού;

Τα προσεχή χρόνια το Ίδρυμα, προκειμένου να αναπτύξει στοιχειωδώς το έργο του, θα αναζητήσει πόρους 300.000 ευρώ ετησίως.

- Το αρχείο του Ιδρύματος μεγαλώνει;

Εμπλουτίζεται συνεχώς με δωρεές και αγορές υλικού. Επίσης θα αναπαραχθούν, στο πλαίσιο της «Κοινωνίας της Πληροφορίας», τα δύο αρχεία του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Μουσείου Μπενάκη και του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ).

- Πότε θα δοθεί στη διάθεση των ερευνητών;

Το αρχείο βρίσκεται στη διάθεση της ερευνητικής κοινότητας, μολονότι στην οικία Ελευθερίου Βενιζέλου δεν διαθέτει την απαιτούμενη τεχνολογική υποδομή. Με τη μετεγκατάσταση σε λίγους μήνες στην παρακείμενη «οικία Βλουμμ», οι αρχειακές συλλογές θα τεθούν πλήρως στη διάθεση των ερευνητών.

- Ποια η φιλοσοφία του εκδοτικού σας προγράμματος;

Μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιηθεί και προγραμματίζονται εκδόσεις επιστημονικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου για την περίοδο Βενιζέλου.

- Και ποιοι οι στόχοι της βιβλιοθήκης;

Αριθμεί ήδη άνω των 3.000 τίτλων· υπάρχει συνεχώς ενημερούμενος ηλεκτρονικός κατάλογος εντύπων· προγραμματίζεται η πλήρης αυτοματοποίηση της βιβλιοθήκης και η σύνδεσή της με ομοειδείς βιβλιοθήκες της χώρας και του εξωτερικού.

- Οι νέοι δείχνουν ενδιαφέρον για τη δραστηριότητά σας;

Με ποικίλους τρόπους. Με τον συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό επισκεψιμότητας της ιστοσελίδας, με τη μεγάλη συμμετοχή στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Δοκιμίου με θέμα τον Ελευθέριο Βενιζέλο· καθώς και σε καθημερινή βάση με επισκέψεις σχολείων.

- Υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας με την πανεπιστημιακή έρευνα;

Ναι, μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, καθώς και με την ανάληψη έργων που απευθύνονται στην ερευνητική και εκπαιδευτική κοινότητα. Παράλληλα, το Ίδρυμα πραγματοποιεί συνέδρια σε συνεργασία με Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.

- Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι σας;

Πρώτος στόχος, η αποκατάσταση της οικίας Βενιζέλου στη Χαλέπα Χανίων και η μετατροπή της σε μουσείο. Κορυφαία επιδίωξη, η δημιουργία ενός δυναμικού, ευρωπαϊκού, ερευνητικού και εκπαιδευτικού κέντρου έρευνας χωρίς ιδεολογικές δεσμεύσεις και αγκυλώσεις.

- «Βιογραφία Βενιζέλου»...

Βιογραφίες γράφτηκαν κυρίως από ξένους συγγραφείς, ενόσω ζούσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Γι' αυτό η έκδοση των «ΝΕΩΝ» αποτελεί ιδιαίτερης σημασίας προσφορά και έρχεται να καλύψει μεγάλο κενό.

- Ειρηναίος Γαλανάκης...

Ο σημαντικότερος εν ζωή Ιεράρχης της Ορθοδοξίας. Οραματιστής και πραγματοποιός, εμπνεύστηκε την ιδέα της δημιουργίας του Ιδρύματος.

ΤΑ ΝΕΑ , 10/05/2005 , Σελ.: N17
Κωδικός άρθρου: A18234N171

* * *

Συνημμένο 3ον:

Ο Κώστας Καραμανλής και το βιβλίο της ιστορίας
του Αντώνη Λιάκου*
(«Το Βήμα», 19-06-2007)

Το εγχειρίδιο της Ιστορίας, σύμφωνα με δημοσιεύματα, βρίσκεται στο τραπέζι του Πρωθυπουργού για να αποφασίσει την τύχη του. Ενα από τα σημεία για τα οποία καταδημαγωγήθηκε το βιβλίο είναι η περίφημη φράση για τον «συνωστισμό» των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης. Κανείς βέβαια δεν «πρόσεξε» ότι στην επόμενη σελίδα το βιβλίο παραθέτει την εξής μαρτυρία η οποία αποδίδει την εμπειρία της μικρασιατικής εξόδου: «Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς; Και ποιος δεν κακοπάθησε, και ποιος δεν κλαίει ακόμη; Μονάχα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ τα ακούνε σαν ψεύτικα παραμύθια». Αλλά μια και το μελετάει ο κ. Καραμανλής, ας δούμε τι έγραφε ο ίδιος για τη Μικρασιατική Καταστροφή στη διδακτορική του διατριβή που δημοσίευσε πριν από 20 χρόνια με τίτλο O Ελευθέριος Βενιζέλος και οι εξωτερικές μας σχέσεις, 1928-1932, (Αθήνα, Ελληνική Ευρωεκδοτική, 1986).

«Η ανταλλαγή των πληθυσμών είχε και τη θετική πλευρά της. Τα ελλαδικά εδάφη αυτομάτως εξελληνίσθηκαν. Κυρίως η Μακεδονία και η Θράκη είχαν προηγουμένως μεγάλες εθνικές κοινότητες Τούρκων, Αλβανών, Βουλγάρων- οι Ελληνες αντιστοιχούσαν μόνον στο 42,6% του πληθυσμού αυτών των περιοχών» (σ. 23). Παρακάτω: «Η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 και η ανταλλαγή των πληθυσμών είχαν θέσει τις βάσεις για την ειρηνική συνύπαρξη (ενν. Ελλήνων και Τούρκων)» (σ. 73). Στο ίδιο κεφάλαιο παραθέτει επιστολή του Βενιζέλου προς τον Ινονού στην οποία ο έλληνας πρωθυπουργός εκφράζει την επιθυμία του να εργαστεί για συνθήκη ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία «η οποία θα εξασφάλιζε στενήν φιλίαν» ανάμεσα στους δύο λαούς, έξι χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (σ.74). Σημειώνει ο Πρωθυπουργός στη διατριβή του: «Οι ίδιοι άνθρωποι που πίστευαν ότι το χάσμα ήταν αγεφύρωτο, τώρα αντιλαμβάνονταν ότι τίποτε σχεδόν δεν εμπόδιζε την ελληνοτουρκική φιλία» (σ. 83). Γράφει για την επίσκεψη Βενιζέλου στην Τουρκία το 1929: «Η τουρκική κυβέρνηση επεφύλαξε στον Βενιζέλο μεγαλειώδη υποδοχή. Τον αντιμετώπισαν σαν ηγέτη μεγάλου διεθνούς διαμετρήματος και σαν αρχιτέκτονα της ελληνοτουρκικής φιλίας. Οι συνομιλίες μεταξύ των δύο μερών προχώρησαν ακόμη μακρύτερα. Ο Βενιζέλος και ο Ιsmet Ρasha συμφώνησαν ότι θα ενέτειναν τις προσπάθειές τους, ώστε σε λίγα χρόνια τα σύνορα να μην έχουν παρά “une valeur administrative” (διοικητική αξία). Τα φύλλα της εποχής περιγράφουν με έντονα χρώματα το παράξενο αλλά ταυτόχρονα συγκινητικό θέαμα του Βενιζέλου να απευθύνεται σε έντονα επευφημούντα τουρκικά πλήθη» (σ. 85).

Ο κ. Καραμανλής αναφέρει ακόμη «την πρόταση του Βενιζέλου να δοθεί το Νομπέλ Ειρήνης στον Κεμάλ, την προσπάθειά του να βοηθήσει την Τουρκία στην είσοδό της στην Κοινωνία των Εθνών και το αίτημά του προς τον Βriand να περιληφθεί η Τουρκία στο σχέδιο του τελευταίου για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία» (σ. 96). Και όχι μόνο αυτά. Ο Βενιζέλος, γράφει ο Καραμανλής «οραματιζόταν την πιθανότητα επίτευξης στο μέλλον μιας ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας. Γι' αυτόν τον λόγο έμοιαζε να αποδέχεται ως και την αμφιλεγόμενη θεωρία του Κεμάλ για την κοινή καταγωγή των δύο λαών. Και οι δύο ονειρεύονταν την ανάσταση του Βυζαντίου με την Κωνσταντινούπολη σαν πρωτεύουσα, δημιουργημένου όχι από την κατίσχυση του ενός έθνους επάνω στο άλλο αλλά από τη βαθμιαία ειρηνική τους συγχώνευση» (σ. 96). Αν αυτά τα είχε περιλάβει η κυρία Ρεπούση στο βιβλίο της χωρίς αναφορά στον Καραμανλή, ενδεχομένως δεν θα είχε αποφύγει την πυρά. Αν είχε αναφορά στον Καραμανλή, ενδεχομένως θα είχε διασώσει το βιβλίο...

Αν δηλαδή οι φράσεις αυτές περιέχονταν στο εγχειρίδιο της Στ' Δημοτικού, θα είχε ξεσηκωθεί πολύ μεγαλύτερη κατακραυγή εναντίον του. Και όμως αυτά που έγραφε τότε ο κ. Καραμανλής αποτελούσαν κοινά παραδεκτούς τόπους μιας υπεύθυνης και στοχαστικής προσέγγισης της Ιστορίας. Αν όμως ήταν αποδεκτοί τότε, γιατί πρέπει σήμερα να εξοβελιστούν για χάρη ακραίων και ανιστόρητων δημαγωγών; Και ο κ. Καραμανλής τι θα κάνει; Θα τιμήσει τα κείμενά του ή θα υποχωρήσει στη δημαγωγία της ακραίας πολιτικής και θρησκευτικής Δεξιάς; Πάντως δεν θα ήταν ανώφελο να παραθέσουμε τις απόψεις του για την πολιτική ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης του Βενιζέλου. Εδώ ο Πρωθυπουργός έγραφε σε πρώτο πρόσωπο:

«Τέλος πρέπει να αναφερθούμε και στο πολιτικό θάρρος του Βενιζέλου. Οι πρόσφυγες ήταν μεταξύ των πλέον αφοσιωμένων οπαδών του. Γνώριζε ότι η πολιτική της ειρηνεύσεως με την Τουρκία θα τους ξένιζε. Ηταν πολύ νωρίς για να ξεχάσουν τον εφιάλτη της φυγής τους. (...) Γνώριζε ακόμη ποια ήταν η ορθή πολιτική για τον λαό του και τις επόμενες γενεές. Ο Βενιζέλος δεν δίστασε, την έκανε πράξη, αν και ήξερε ότι στις ερχόμενες εκλογές θα πλήρωνε ακριβά την επιλογή του» (σ. 97).

Πολιτικό θάρρος λοιπόν! Αλλωστε δεν είναι ίδια τα μεγέθη. Το 1928 ήταν νωπή η Μικρασιατική Καταστροφή. Είχαν περάσει μόλις έξι χρόνια. Τώρα πέρασαν ογδόντα πέντε! Πότε θα αποκτήσουμε επιτέλους μια ψύχραιμη κρίση;

* Ο κ. Αντ. Λιάκος είναι καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

[Παραθέτω σχόλιο φίλου, γιὰ τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο:

«Πάρα πολύ αποκαλυπτικό το άρθρο του Αντώνη Λιάκου που παρέθεσες. Όπως φαίνεται ο Καραμανλής είναι ο πρόδρομος της Ρεπούση στην παραχάραξη της Ιστορίας και στην προπαγάνδα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Αναρωτιέμαι όμως τι αποδείξεις έχει ο Καραμανλής για τον ισχυρισμό του ότι «ο Βενιζέλος και ο Κεμάλ ονειρεύονταν την ανάσταση του Βυζαντίου με την Κωνσταντινούπολη σαν πρωτεύουσα, δημιουργημένου όχι από την κατίσχυση τον ενός έθνους επάνω στο άλλο αλλά από τη βαθμιαία ειρηνική τους συγχώνευση», όταν η πολιτική τους δράση δείχνει το ακριβώς αντίθετο: και οι δύο αγωνίζονταν για την δημιουργία μεγάλου και εθνικώς ομοιογενούς κράτους, ο μεν Βενιζέλος μέσω της ανταλλαγής των πληθυσμών, ο δε Κεμάλ μέσω γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων. Παράλληλα και οι δύο είχαν «αντιπάθεια» προς την Κωνσταντινούπολη: ο μεν Βενιζέλος δεν την περιέλαβε στις εδαφικές βλέψεις της Ελλάδος στο συνέδριο των Σεβρών και την άφησε στους Συμμάχους, ο δε Κεμάλ μετέφερε την πρωτεύουσα της Τουρκίας από την Κωνσταντινούπολη στην 'Αγκυρα. Πώς ο Καραμανλής έρχεται να υποστηρίξει κάτι εντελώς αντίθετο με την γνωστή σε όλους ιστορική πραγματικότητα; Μήπως το διδακτορικό του Καραμανλή Β' ήταν «επί τιμή» λόγω του θείου του;»

Σχετικῶς μὲ τὴν διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ Κ. Καραμανλῆ, καὶ γιὰ μιὰ γενικότερη κριτικὴ στὴν μετὰ τὴν Καταστροφὴ τοῦ 1922 ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, βλέπε καὶ τὴν βιβλιοκριτικὴ τοῦ ἱστολογίου «Θέματα Ἑλληνικῆς Ἱστορίας», «Αναφορά και Κριτική στο Βιβλίο "Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι Εξωτερικές μας σχέσεις 1928-1932" του Κωνσταντίνου Αλ. Καραμανλή».]

Τετάρτη, Μαΐου 28, 2008

Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θά 'ναι!

ΤΟ ΔΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΣΟΙ ΔΟΥΝΑΙ ΟΥΤ' ΕΜΟΝ ΕΣΤΙΝ, ΟΥΤ' ΑΛΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ ΕΝ ΤΑΥΤΗι· ΚΟΙΝΗι ΓΑΡ ΓΝΩΜΗι ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΥΜΩΝ.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥΣ!
Η ανάκτησις των εδαφών που είναι ελληνικά από την αυγή της Ιστορίας, είναι ο εφιάλτης όχι μόνον της τουρκικής στρατοκρατίας, αλλά και του «ελληνικού» πολιτικού κόσμου. Αλλά το ποτάμι της Ιστορίας δεν γυρίζει πίσω, η ασθένεια που οδηγεί την τουρκική κοινωνία σε διάλυση δεν είναι αναστρέψιμη. Την λειτουργία που διακόπηκε χωρίς να τελειώσει, το πρωϊνό της Άλωσης, θα την συνεχίσουμε και θα την τελειώσουμε.

ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Σάββατο, Φεβρουαρίου 09, 2008

Φόρος τιμής στον τελευταίο Παπαφλέσσα

Ο Χριστόδουλός μας


Φόρος τιμής στον τελευταίο Παπαφλέσσα.


Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, o μόνος εν ζωή Έλληνας ηγέτης σε μία κοινωνία παρακμής, υποτέλειας και αθλιότητας.
Είτε συμφωνούμε μαζί του είτε διαφωνούμε, είτε πιστεύουμε είτε όχι, ο Χριστόδουλος υπήρξε η πιό μαχητική φωνή εναντίον του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και της απανθρωπιάς.
Γι' αυτό τον μίσησαν, τον έβρισαν και τον πολέμησαν όσο καμμία άλλη προσωπικότητα τα τελευταία δέκα χρόνια.
Ας μην επιχαίρουν όμως οι ανελέητοι εχθροί του. Ο Χριστόδουλος έδειξε τον δρόμο της αντίστασης. Δεν θα τον ξεχάσουμε.


Η Ελλάδα αποχαιρέτησε τον Χριστόδουλό της.
Σήμερα φάνηκε σε όλους η απήχηση που είχε ο λόγος του Χριστόδουλου στην ελληνική κοινωνία.
Παγωμένοι παρακολούθησαν οι υβριστές του Αρχιεπισκόπου την λαοθάλασσα.
Η προπαγάνδα της Αυτοκρατορίας και των Γραικύλων δεν μπόρεσε να μας ξεγελάσει.
Όλοι γνωρίζαμε ότι ο Χριστόδουλος έλεγε το σωστό.


ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

Τα παιδιά μας παρελαύνουν περήφανα για την Πατρίδα, και οι αφελληνισμένοι «προοδευτικοί» βράζουν στην χολή τους

Αφού οι κάθε λογής «προοδευτικοί», αριστερο-δεξιο-μεσαίοι ευρωλιγούρηδες, ψοφοδεείς αφελληνισμένοι μειονεκτικοί γραικύλοι, «πολυπολιτισμικοί» εξουσιαστές, διαπλεκόμενοι με τα οικονομικο-πολιτικά διεθνή νεοταξικά συμφέροντα και λυμαινόμενοι την εξουσία, τα μέσα και την προπαγάνδα παντού σήμερα, η κατεστημένη αυτή ελίτ, επιβάλλονται δικτατορικώς και περιφρονούν θρασύτατα την θέληση και την ψυχή των Ελλήνων, της μεγάλης πλειονότητος των Ελλήνων, τι απομένει;

Ο ΛΑ.Ο.Σ.; Ναι, αλλά ο κ. Αλβανάνος μάς... απαγορεύει να μιλούμε για «ακραίους». Οπότε, αν και... φτου-κακά, ακροδεξιός εθνικιστής εγώ, λέω να σας μιλήσω για το Κ.Κ.Ε.!

Ναι, ευτυχώς υπάρχει και το... Κ.Κ.Ε. να θυμίζει στους ξευτυλισμένους ροζ αριστερούληδες ότι δεν πρέπει να ντρεπόμαστε που είμαστε Έλληνες, ούτε είναι «φασιστική» η εορτή της 28ης Οκτωβρίου, και η απόδοση τιμών στους προγόνους μας! Αλήθεια, και ο τελευταίος κομμουνιστής του ΚΚΕ σήμερα (παρά τις κομμουνιστικο-διεθνιστικές αγγυλώσεις - και δυστυχώς το ΚΚΕ έχει κάνει πολλές παρασπονδίες τελευταία, αδυνατώντας να εκφράσει πραγματικά την πατριωτική αριστερά) είναι πολύ πιο πατριώτης από τον κάθε νεοταξικό ευρωλιγούρη αρνησίπατρη.

Εύγε, λοιπόν, στην νεαρή κυρία Βασιλεία Παπαρήγα (κόρη της Γ. Γραμματέως του ΚΚΕ), που τολμά στην σημερινή Ελλάδα της χούντας του τΣΥΡΙΖΑ, να μιλά για Πατρίδα, Σημαία και Εθνική ανεξαρτησία - λέξεις απαγορευμένες από την «προοδευτική» νεοταξική χούντα που καταδυναστεύει τον τόπο.


Περί παρελάσεων και άλλων τινών

[Τα κύρια σημεία από το άρθρο της Βασιλείας Παπαρήγα στον "Ριζοσπάστη", 6 Νοεμ. 2005. (Οι υπογραμμίσεις και οι εικόνες, δικές μου. Παραθέτω το άρθρο, χωρίς να σχολιάζω τα σημεία στα οποία διαφωνώ.)]

[...]

Η συζήτηση περί εορτασμών και παρελάσεων αναζωπυρώνεται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου. [...]

Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, πρέπει, αλήθεια, να παρελαύνει κάποιος στο όνομα εθνικών παλιγγενεσιών και λαϊκών νικών, σε μια «παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία» που αναζητά μια κοινή μνήμη; Σύμφωνα με τα τελευταία ανακοινωθέντα κάτι τέτοιο δεν είναι σύννομο με τη σύγχρονη σκέψη και αμφισβήτηση, γιατί τέτοιοι εορτασμοί συνιστούν κατάλοιπα φασιστικών νοοτροπιών και ρατσιστικών αντιλήψεων. Επιπροσθέτως, ακούγεται τελευταία και μια άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτάκουστη άποψη, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και ιδεολογική ομπρέλα της παραπάνω αντίληψης: Την Επανάσταση του 1821 δεν την κέρδισε ο ελληνικός λαός, αλλά η εμπλοκή των ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Αρα, ορθώς κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί πανηγυρίζουμε κάθε 25η Μαρτίου.

1. Αποτελούν οι εορτασμοί της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου προϊόντα κάποιων θεοκρατικών ή κυβερνητικών, αντίστοιχα, δυνάμεων, στο όνομα άνομων ή απάνθρωπων σκοπιμοτήτων;

Κατ' αρχήν, οι δύο επέτειοι αποτελούν το σύμβολο μνήμης δύο εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων. Τόσο η Επανάσταση του 1821 όσο και η Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανοϊταλών, αποτελούν δύο κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελληνικού λαού για την ύπαρξη της Ελλάδας ως εθνικά ανεξάρτητης χώρας. Η δε σημασία τους αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς είναι γνωστό πως ο ελληνικός λαός και στις δύο ιστορικές στιγμές ήρθε αντιμέτωπος όχι μόνο με το αξιόμαχο και την υπεροπλία του αντιπάλου, αλλά και με μία σειρά "συμμάχους" που οραματίζονταν μία Ελλάδα κι ένα λαό ανίκανο να προασπίσει την ίδια του την ύπαρξη, ώστε να κατοχυρώσουν το ρητό του μεγάλου κήτους που πάντα θα τρώει το μικρό στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.

Αυτές οι επέτειοι δεν αποτέλεσαν νίκη κι επιβολή κανενός δικτάτορα, αλλά τίς κέρδισε επάξια ο ελληνικός λαός, με πολύχρονες μάχες και θυσίες, Μαζί μ' αυτές κέρδισε και τη σημαία του, τον Ύμνο του και την παράδοση που θέλει η ιστορία να κερδίζεται στους δρόμους και όχι σε think tank και διευθυντήρια πολυεθνικών.

Θα ήταν δε εξαιρετικά διδακτικό για όσους έχουν αντικαταστήσει τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας με αυτήν της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής ολοκλήρωσης, να ανατρέξουν στις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, όπου η λαϊκή νίκη στα πεδία των μαχών δόθηκε με την ύψωση της ματωμένης σημαίας. Η μπαρουτοκαπνισμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης έγινε σύμβολο των μετέπειτα κομμουνάρων κι αναγνωρίστηκε από όλους τους λαούς ως σύμβολο αντίστασης κι "εφόδου στον ουρανό". Η σημαία της Οχτωβριανής Επανάστασης γίνεται η παντιέρα της παγκόσμιας αντιφασιστικής νίκης των λάων, σφραγίδα της ταφόπλακας του ναζισμού, όταν υψώνεται στο Βερολίνο. Όσο για την ελληνική σημαία, αυτή ξεκίνησε το 1821, για να περάσει το 1940-1945 από την Πίνδο και τον Υμηττό, να διασχίσει το 1949 το Γράμμο και το Βίτσι και να καταλήξει ματωμένη αλλά αλώβητη στην ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου.

Η μοναδική σημαία που, σήμερα, επισείει την μήνι και δέχεται τα πυρά όλων των λαϊκών πορειών και διαδηλώσεων είναι η αμερικανική, γιατί αυτή για πάνω από μισόν αιώνα κυματίζει πάνω από κατοχικούς στρατούς και βομβαρδισμένους λαούς, υπενθυμίζοντας πως οι λαοί ακόμα έχουν πολύ δρόμο μέχρι την τελική νίκη.

Αλήθεια, αν οι παρελάσεις με τα υψωμένα λάβαρα ήταν φασιστικό κατάλοιπο που αναβίωνε με αφορμή τις επετείους, γιατί το ΕΑΜ θα αναβιώσει την παρέλαση της 25ης Μαρτίου μεσούσης της Κατοχής και θα καθιερώσει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου; Γιατί οι κατοχικές δυνάμεις και η ενδοτική κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να καταστείλουν τους εορτασμούς;

[...]

2. Πρέπει να καταργηθεί η συμμετοχή των μαθητών σε μία παρέλαση στην οποία συμμετέχει ο στρατός, προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση της μαθητιώσας νεολαίας με μιλιταριστικές πρακτικές;

Εδώ οφείλει κανείς να εξετάσει προσεκτικά μια ενδεχόμενη θετική απάντηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ακύρωση του περιεχομένου και της ουσίας των προαναφερόμενων γιορτασμών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία ενός λαού που μάχεται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία.

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η Εθνική Αντίσταση γιορτάζει και τις δύο επετείους. Τόσο τα ένοπλα τμήματα όσο και οι πολίτες (ακόμα και ο ένοπλος λαϊκός κλήρος) λαμβάνουν μέρος στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση και παρουσίαση των εορταστικών εκδηλώσεων.

[...]

Η πρόταση του ΣΥΝ να καταργηθούν οι παρελάσεις μαθητών και να αντικατασταθούν από εκδηλώσεις "ουσιαστικής εμβάθυνσης" της ιστορικής μνήμης σε κλειστούς χώρους, αποτελεί αναδιατύπωση του επιχειρήματος της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την κατάργηση των γιορτασμών του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, και βαφτίζει την έκφραση της λαϊκής αντίστασης και της ταξικής πάλης παρελθούσα βαρβαρότητα. Ο κλειστός χώρος ενός σχολείου δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την εμβάθυνση μιας σχολικής γιορτής στα ιστορικά γεγονότα, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα ελέγχεται από την ίδια αστική τάξη, η οποία από το 1944 έως σήμερα επιχειρεί ποικιλοτρόπως τη φίμωση της ιστορίας όλων των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών κινημάτων. Όσο για τη σημειολογία της λαϊκής πορείας και συγκέντρωσης στους δρόμους της χώρας, αυτή σηματοδοτεί τη λαϊκή ενότητα και πολεμική που οδηγεί στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Η απάλειψη και η αντικατάστασή της από πρακτικές ρεάλ πολιτίκ σημαίνει την παραδοχή της καπιταλιστικής μονοκρατορίας και την υποταγή της "εφόδου στον ουρανό" στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

3. Θα μπορούσε, άραγε, να προσβληθεί ένας αλλοδαπός μετανάστης ή επισκέπτης από δημόσιους εορτασμούς της αντιφασιστικής νίκης στην Ελλάδα; Θα αισθανόταν θύμα ρατσισμού ένας Ελληνας τουρίστας στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 14ης Ιουλίου;

[...] Οι μόνοι που φοβούνται τις ηρωικές σελίδες ή τους ήρωες ενός λαού είναι οι εξουσίες και οι προσκυνημένοι που συγγράφουν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, προσπαθώντας να ξορκίσουν το αναπόφευκτο τέλος τους.

4. Ένας λαός γιορτάζει μόνο νίκες για να σηματοδοτήσει την επικράτησή του;

Επέτειοι όπως αυτές που προαναφέρθηκαν ή αυτές του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς δεν γιορτάζονται ως εκδικητικά κι επιδεικτικά επινίκια επιβολής μιας τάξης ή μιας ιστορικής φάσης έναντι μιας άλλης. Αποτελούν σταθμούς ωρίμανσης της ιστορίας ενός λαού και της ταξικής του πάλης σε εθνικό επίπεδο. Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί νίκη του ελληνικού λαού, γιατί κατακτά την παραπέρα ιστορική του εξέλιξη, δημιουργώντας το δικό του εθνικό κράτος, έστω κι αν δεν μπορεί τελικά να αποτρέψει την ξένη επέμβαση σε αυτό.

[...]

Όποιος σήμερα επιθυμεί την απαλοιφή της ιστορικής μνήμης τάσσεται με αυτούς που σήμερα βαφτίζουν τη σιωπή και την υποταγή πολιτισμό. Όποιος όμως διεκδικεί να εορτάζεται η ιστορική μνήμη όπως της πρέπει τότε γίνεται ένα με τους "κολασμένους" αυτής της γης που είναι ταγμένοι να επιστρέψουν τις αλυσίδες τους στους δεσμοφύλακές τους.

[Ολόκληρο το άρθρο της κ. Β. Παπαρήγα στον "Ριζοσπάστη".]


Αυτά λοιπόν. Και για να πάθουν εγκεφαλικό και να μάς απαλλάξουν από την παρουσία τους όσα νεοταξικά ευρωλιγούρικα εκσυγχρονιστήρια δεν τό έχουν ήδη κάνει, δώρο μια εικόνα (Ιωάννης Μεταξάς και Άρης Βελουχιώτης) που βρήκα στο Δίκτυο και θα κάνει δεξιούς κι αριστερούς ν' ανατριχιάσουν εξ ίσου!

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ! ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2007

Ο Ανδριανόπουλος ΕΝΑΝΤΙΑ στον φιλελευθερισμό: Κρατικιστής και εξουσιαστής, χέρι-χέρι με τους ψευτο-αριστερούς ψευτο-προοδευτικούς Λιακορεπούσηδες

Γράφει ο... προσβεβλημένος Ανδρέας Ανδριανόπουλος:

«Προσβάλλομαι σαν Ελληνας πολίτης από τις εξελίξεις στο ζήτημα του βιβλίου Ιστορίας της Στ' Δημοτικού. Μια εξειδικευμένη επιστημονική ομάδα, κατόπιν διαγωνισμού, αναλαμβάνει [σ.σ. αδιαφανώς και μέσω κρατικής διαπλοκής] τη συγγραφή ενός εγχειριδίου ιστορίας. [...] Αντί για τους ειδικούς, εκπαιδευτικούς και ιστορικούς [σ.σ. μία συγκεκριμένη κλίκα αυτών, μάλλον, την... Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ], για την τύχη του βιβλίου έπαιξαν ρόλο οι άσχετοι. [...] Διότι τέτοιοι πραγματικά είναι [...] ακόμη και η Ακαδημία Αθηνών [!!!]»

Ακούμε, πράγματι, όλες αυτές τις μέρες την μπούρδα ότι «η επιλογή των σχολικών βιβλίων δεν αφορά την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά αποκλειστικά τους ειδικούς [σ.σ. δηλαδή την δική μας κλίκα, όχι όλους] επιστήμονες». Λάθος.

Πρώτον, στην δημοκρατία, τους επιστήμονες αφορά η συγγραφή· η επιλογή αφορά τους πολίτες. Τον πόλεμο τον διεξάγουν οι στρατιωτικοί· την κήρυξή του αποφασίζουν (διά της κυβερνήσεως) οι πολίτες. Τις πολιτικές θεωρίες αναπτύσσουν και μελετούν οι πολιτικοί επιστήμονες· κυβερνούν όμως (διά της κυβερνήσεως) οι πολίτες.

Δεύτερον και σημαντικότερον, οι ειδικοί για την μόρφωση των παιδιών είναι οι γονείς τους και οι δάσκαλοι.

Αναρωτιόμουν, όμως, ποια ήταν η μεγαλύτερη μπούρδα του Ανδριανόπουλου - διότι για να απαντήσει κανείς σε όλες τις μπούρδες που κατάφερε να χωρέσει σε μία μόνον σελίδα, χρειάζεται ολόκληρος τόμος.

Η μεγαλύτερη γελοιότης, λοιπόν, του Ανδριανόπουλου, είναι ότι παριστάνει τον φιλελεύθερο! Ο Ανδριανόπουλος είναι στην πραγματικότητα συντηρητικός εξουσιαστής και κρατικιστής.

Πράγματι, οι πλέον προχωρημένοι οπαδοί του φιλελευθερισμού στην Ευρώπη υποστηρίζουν ότι τα σχολικά βιβλία πρέπει να επιλέγονται ελεύθερα, σε κάθε σχολείο χωριστά, από τους καθηγητές και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων.

Στην Ελλάδα δεν έχει εφαρμοσθεί η ελεύθερη επιλογή σχολικών βιβλίων. (Εφαρμόζεται νομίζω στην Ιταλία.) Τουλάχιστον, όμως, ισχύει ακόμη εν μέρει (και ίσχυσε τελικώς στην περίπτωση του βιβλίου Ιστορίας) η άποψη ότι για την μόρφωση των παιδιών μας λόγο έχει η κοινωνία (με τις συμβουλές των κοινά αποδεκτών ειδικών υψηλού κύρους, όπως η Ακαδημία).

Ο Ανδριανόπουλος είναι πολύ πιο συντηρητικός αντι-φιλελεύθερος εξουσιαστής, ακόμη και από τα ισχύοντα σήμερα εν Ελλάδι. Ζητά η μόρφωση των παιδιών μας να αποφασίζεται από μια ανεξέλεγκτη, διαπλεκόμενη κλίκα δήθεν «ειδικών», επιλεγείσα και προτιμηθείσα από άλλους, διαφορετικών απόψεων ειδικούς, μέσω αδιαφανών κρατικών μηχανισμών! Την οποία διαπλεκόμενη κλίκα δεν δικαιούνται να ελέγχουν, ούτε καν όταν παραβιάζει απροκάλυπτα την σύμβαση εργασίας της, ούτε οι ενδιαφερόμενοι γονείς και δάσκαλοι, ούτε οι σχολικοί σύμβουλοι και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ούτε η Ακαδημία ούτε το Υπουργείο Παιδείας! Και αυτό το πράγμα ο Ανδριανόπουλος τό ονομάζει «φιλελευθερισμό»!

Το ότι βεβαίως ο στυγνός θατσερικός νεοσυντηρητικός Ανδριανόπουλος και οι νεοφιλελεύθεροι Μανδραβέλης, Ν. Δήμου κ.λπ. ταυτίζονται απολύτως με τους «προοδευτικούς» «αριστερούς» «Ιούς», Λιάκο, Ρεπούση, Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Γιαννουλόπουλο, Ηρακλείδη, Τρεμόπουλο, Δημητρά, Νακρατζά, ΣΥΡΙΖΑ, είναι αποκαλυπτικό για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, των ροζ αριστερών, των προοδευτικάριων ψευτοδιανοουμένων και των αναρχοκουκουλοφόρων ομάδων κρούσης τους, στο πλευρό του κεφαλαίου, του διεθνούς καπιταλισμού και της νέας τάξεως.

Συμπαράσταση στα θύματα της τραμπούκικης επίθεσης (με οδηγίες Τσαγκαρουσιάνου) των κουκουλοφόρων αριστεριστών, στην έκθεση βιβλίου

Η τραμπούκικη, φασιστική επίθεση, με ηθικό αυτουργό τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και την εφημερίδα LIFO, και αυτουργούς τα αγαπημένα τσιράκια του συστήματος και της Νέας Τάξης, τους θρασύδειλους κουκουλοφόρους αριστεριστές, εις βάρος των εθνικιστών εκδοτών στην έκθεση βιβλίου στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Στο νοσοκομείο ο άτυχος πωλητής της «Νέας Θέσεως». Κάηκαν βιβλία.

Το αίμα μας μπορεί να χύνεται, τα βιβλία μας να καίγονται, αλλά οι ιδέες μας θεριεύουν!

Οι ΕΛΛΗΝΕΣ θα νικήσουν!

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007

Εθνική ανάγκη η παρουσία της πατριωτικής αντιπολιτεύσεως του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή

Γιατί με την νέα νίκη της Ν.Δ. είναι αναγκαία η παρουσία της πατριωτικής αντιπολιτεύσεως του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή.

Από το ιστολόγιο «Ελλάς»:

Η υποκρισία του κομματικού κατεστημένου και ο ρόλος της εθνικής αντιπολιτεύσεως του ΛΑ.Ο.Σ. στην νέα Βουλή

Αχαλίνωτη η Ν.Δ. χωρίς την παρουσία του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή


Και η εξαιρετική ανάλυση του Καλλίμαχου:

Αντικειμενικοί λόγοι για τους οποίους είναι εθνικώς αναγκαία η είσοδος του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή

Και άλλοι αντικειμενικοί λόγοι για την παρουσία του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή

Περισσότεροι αντικειμενικοί λόγοι για την παρουσία του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή

Ακόμη περισσότεροι λόγοι για την παρουσία του ΛΑ.Ο.Σ. στην Βουλή - Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ανατέλλει

Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

Οι σκεπτομορφές των πυρκαγιών (μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ερμηνεία)

Κι όμως, ανεξαρτήτως της ολίγον «εσωτεριστικής»-«new age» ορολογίας που χρησιμοποιεί, προσπαθεί να δει την γενική εικόνα από ψηλά, αντί να κατατρίβεται με την περιπτωσιολογία. Και νομίζω ότι πιάνει την ουσία. Η δε τελευταία φράση δείχνει τι οφείλουμε να κάνουμε εμείς οι Έλληνες πατριώτες - για την Μητέρα μας Ελληνική Φύση, για την Ιστορία μας, τον Πολιτισμό και την Εθνική μας Παράδοση μας, με μια λέξη για την Ελλάδα.

Αντιγράφω το εκδοτικό σημείωμα του κ. Στάμου Στίνη, από το περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τ. 154, Καλοκαίρι 2007.

«Θα έχετε ασφαλώς συνειδητοποιήσει ότι το φετεινό καλοκαίρι ξεκίνησε και συνεχίζεται άσχημα. Πιθανότατα δε -δική μου εκτίμηση- μας επιφυλάσσει και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις που θα κρατήσουν τουλάχιστον μέχρι και το φθινόπωρο [σ.σ. επαληθεύθηκε]. Ο ευτελισμός της πολιτικής αντιπαράθεσης [σ.σ. επαληθεύθηκε: η πολιτική αντιπαράθεσις κορυφώνεται με τον υπέρτατο ευτελισμό που ονομάζεται «εκλογές»], τα οικονομικά σκάνδαλα, οι επιθέσεις των κουκουλοφόρων, τα «φιλμάκια» της ΕΛ.ΑΣ., το Σκοπιανό, οι συγκρούσεις τρένων, ο καύσωνας και η τεράστια οικολογική καταστροφή που επιφέρουν οι αλλεπάλληλες πυρκαγιές, διαμορφώνουν ένα σκηνικό «στρες και απαισιοδοξίας», που κάνει πολλούς να νιώθουν ότι «κάτι» μας κατατρέχει ή ότι ως χώρα οδεύουμε προς διάλυση.

Για τα αίτια όλων αυτών των «δεινών» υπάρχουν αρκετές απαντήσεις που ξεκινούν από την πιο γειωμένη θεωρία του «διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου και του ξεχαρβαλωμένου κράτους», παραπέμπουν στις συνέπειες του περιβόητου «φαινόμενου του θερμοκηπίου» και φτάνουν μέχρι τη συνωμοσιολογία των ανθελληνικών λόμπυ και της Κλιματικής Μηχανικής. Εγώ όμως θα σας αναφέρω μια ακόμα πιο «τρελή» εκδοχή, η οποία -χωρίς να παραγνωρίζει παράγοντες σαν αυτούς που προανέφερα- βλέπει τα πράγματα και από μια καθαρά ενεργειακή/ εσωτερική σκοπιά.

Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια άρχισε να δομείται συστηματικά μία θετική «σκεπτομορφή», με στόχο την πρόοδο της Ελλάδας και τη γενικότερη προβολή του Ελληνισμού. Στη δημιουργία αυτής της «ενεργειακής δομής» μέσα στη ευρύτερη νοόσφαιρα του πλανήτη συνέβαλαν πολλοί -διαφορετικής, ακόμα και αντίθετης, ιδεολογικής εκκίνησης- κύκλοι. Ανάμεσα τους, εσωτερικές ομάδες, σύλλογοι υποστηρικτών της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, ισχυροί θύλακες της Ορθοδοξίας -συμπεριλαμβανόμενου του ίδιου του κ. Χριστόδουλου-, αλλά και ακραία, δεξιά όσο και αριστερά κυκλώματα! Μαζί τους, μια σειρά από προσωπικότητες των γραμμάτων και της Τέχνης. Δεν είναι ότι αυτή η ψυχική «συμμαχία» συντονίστηκε συνειδητά από κάποιους. Απλά, ας δεχτούμε προς το παρόν ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για κάτι τέτοιο, ή ότι κάποια «ανώτερη δύναμη» μπορεί να «έβαλε το χέρι της».

Η ουσία είναι ότι, στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, η σκεπτομορφή αυτή εξελίχθηκε σε ένα ισχυρό εγρηγορός - δηλαδή, μία ενεργειακή «οντότητα» που δρα προγραμματισμένη να προστατεύει και να προωθεί τα ελληνικά πράγματα. Ακολουθώντας το νόμο της ελάχιστης αντίστασης, το εγρηγορός αυτό κατόρθωσε αρχικά να επιφέρει θετικά αποτελέσματα σε τομείς που ήταν οι πιο πρόσφοροι: δεκάδες ελληνοκεντρικά έντυπα, εκατοντάδες ανάλογα βιβλία κατέκλυσαν την αγορά· οι Έλληνες έγιναν ίσως οι πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες στον κόσμο, σε σχέση με τα διεθνή κέντρα εξουσίας και τα παιχνίδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων· η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας· οι επιτυχίες στον αθλητισμό και στην Τέχνη· η αποφυγή εθνικών περιπετειών με την Τουρκία και από τις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια (Σερβία, Κόσσοβο κ.λπ.)· η μεγάλη αφύπνιση στο θέμα της Παιδείας. Και τόσα άλλα...

Τελευταία όμως, έχουμε περάσει σε μία νέα φάση. Το ελληνικό εγρηγορός αρχίζει να «γειώνει» την επιρροή του σε πιο δύσκολους και πιο κρίσιμους τομείς. Η οικονομική ανάπτυξη, η ενεργειακή και γεωπολιτική ανάδειξη της Ελλάδας, καθώς και ο ηγετικός της ρόλος στην προηγμένη τεχνολογία, είναι θέματα για τα οποία ήδη βλέπουμε απτά αποτελέσματα. Εδώ αρχίζουν και τα προβλήματα που ανέφερα ότι θα μας απασχολήσουν μελλοντικά. Αγγίζοντας με την επιρροή του τέτοιους «καυτούς» τομείς, το ελληνικό εγρηγορός έλκει σοβαρές αντιδράσεις - είτε εξ αδρανείας, είτε εξ αντιθέσεως από αντίπαλα εγρηγορότα. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μπει σε περίοδο κάθαρσης, αστάθειας, έντασης και ενεργειακού πολέμου, όπου μέχρι να ξεπεραστούν αυτές οι αντιδράσεις -αν τα καταφέρουμε φυσικά- και να ισορροπήσει η Ελλάδα σ' ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο, θα περάσουμε δια πυρός και σιδήρου. Πολλοί, συμμέτοχοι στη δόμηση της ελληνικής σκεπτομορφής, «εισπράττουν» ήδη τις επιπτώσεις αυτής της αόρατης μάχης. Έτσι, για παράδειγμα, θεωρώ ότι ούτε οι «οιωνοί» που εκδηλώθηκαν στα φετινά Προμήθεια, ούτε η ασθένεια του κ. Χριστόδουλου είναι τυχαία γεγονότα.

Εδώ που φτάσαμε, ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ξεπεράσουμε μια ώρα αρχύτερα την κρίση: Να στηρίξουμε ενεργειακά όσο πιο δυνατά και συνειδητά μπορούμε το ελληνικό εγρηγορός...»

Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2007

Ποιοι και πώς σχεδιάζουν το μέλλον των παιδιών μας

Διαβάζω και τις τελευταίες αποκαλύψεις του Αντίβαρου, του Greek Alert και φίλων του Διαδικτύου, και ανατριχιάζω, σκοτεινιάζει ο νους μου από την απελπισία· σε τί γενιτσάρους, σε τί ύαινες και ξένα συμφέροντα, έχουμε παραδώσει τα ίδια μας τα παιδιά, το αίμα μας, το νέο αίμα αυτού του τόπου;

Συγκεντρώνω μερικά από τα στοιχεία. Ποιοί, λοιπόν, νομίζετε ότι έχουν αναλάβει να πλάσουν τις ψυχές και τα σώματα των παιδιών μας; Η Ελληνική οικογένεια και ο Έλληνας δάσκαλος; Η Ελληνική κοινότητα, η κοινωνία μας, οι Έλληνες γονείς, εκπαιδευτικοί και επιστήμονες; ΟΧΙ. Αντιθέτως:

Μέχρι τώρα έχουμε μάθει ότι την μόρφωση των παιδιών μας καθορίζουν (αποφασίζουν και διατάσσουν, εννοώ· μάς γράφουν τα βιβλία των παιδιών μας, καθορίζουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και τις εκπαιδευτικές εκδηλώσεις των σχολείων, τα επιδοτούμενα προγράμματα και τα εκπαιδευτικά και επιστημονικά σεμινάρια, μέχρι και τις έδρες των Ελληνικών πανεπιστημίων) οι εξής διεθνείς φορείς εξουσίας, στους οποίους είναι υποταγμένο το ραγιάδικο ελλαδικό κρατίδιο:

- State Department («Track Two: Beyond Traditional Diplomacy»), διεθνείς λέσχες, επιτροπές Τούρκων και Ελλήνων επιχειρηματιών κ.ά.

- CDRSEE («Joint History Project») [I] [II] [III] [IV] [V] [VI]

- Task Force for International Cooperation on Holocaust Education, Remembrance and Research [pdf]
Βλ. επίσης, στο in.gr, 1 Απρ. 2006 [πρωταπριλιάτικο αλλά -φευ!- αληθινό] «Την πολιτική του υπουργείου Παιδείας για τη διαπολιτισμικότητα παρουσίασε [σ.σ. στην... Ουάσιγκτον!] η Μ. Γιαννάκου»
Ότι δεν είμαστε και τόσο ανεξάρτητο κράτος το υποπτευόμασταν. Ότι θα παρουσιαζόταν η πολιτική του Υπουργείου Παιδείας για την Δυτική Θράκη, τους λαθρομετανάστες και το εβραϊκό ολοκαύτωμα στην... Ουάσιγκτον, ομολογώ ότι δεν το είχα φανταστεί.
Επίσης: Σχολικά βιβλία και Εβραϊκό Μουσείο
Επίσης: Κωνσταντίνος Ρωμανός, αν. καθηγητής Φιλοσοφίας πανεπιστημίου Αιγαίου, «Ολοκαύτωμα και διαπολιτισμική αγωγή στα ελληνικά σχολεία»
Και τέλος: Φιλοπατρία, «Ποιός... αντισημιτισμός στην Ελλάδα;!»

- Συμφωνία Ελλάδος-Τουρκίας
(τα Ελληνικά σχολικά βιβλία υπό την κρίσιν των Τούρκων! ΦΕΚ, Αρ. Φυλλου 142/27 Ιουνίου 2001)
[Σχόλιο Αδώνιδος Γεωργιάδου] [Φωτοτυπία του ΦΕΚ 142]

(Επίσης βλέπε:
Έρευνα για την έκτασι και το βάθος της διαπλοκής. [Ρεσάλτο] [2] [3]
Τα πάντα για το βιβλίο Ιστορίας στο Αντίβαρο )

Ερωτώ:

- Αυτό λέγεται ανεξάρτητη, ελεύθερη και αντικειμενική ιστορική έρευνα;

- Αυτό λέγεται καν γνωριμία με την παράδοση, επί του προκειμένου, της ελληνοεβραϊκής κοινότητος, και των άλλων εθνών και πολιτισμών;

(Θα έλεγα, γιατί όχι, μια επίσκεψη και στο εβραϊκό μουσείο καλή είναι - αλλά μέχρι εκεί. (Δεν συμμερίζομαι εγώ την αντιεβραϊκή συνωμοσιολογία, άλλο όμως οι εβραίοι, άλλο η διεθνής εξουσία των διαφόρων neocons κ.ά. λόμπυ, και άλλο η καπηλεία των εβραίων από τους εγχωρίους «προοδευτικούς» «αντιρατσιστές», οι οποίοι έχουν δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς.) Αμφιβάλλω βεβαίως αν τα σχολεία πηγαίνουν στην Ακρόπολι, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Παλαιά Βουλή), στο Πολεμικό Μουσείο, στο Μουσείο Μακεδονικό Αγώνος (Θεσσαλονίκη) (και, φεύγοντας, να μοιραστούν στα παιδιά και τα «Μυστικά του Βάλτου», αφού προηγουμένως θα έχουν παίξει με τις βάρκες, τις πλάβες, μες στις καλύβες, στην λίμνη των Γιαννιτσών (έχει αποξηρανθεί, αλλά θα φτιάξουμε μια μικρή, τεχνητή, με αναπαραστάσεις των καλύβων των Μακεδονομάχων)), στο Μουσείο Μπενάκη, στο Βυζαντινό Μουσείο (θα δίνεται στα παιδιά το «Για την Πατρίδα» και ο «Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος», είπαμε; είπαμε), στο Νομισματικό Μουσείο κ.ά. Φυσικά, πρέπει να υπάρχουν και άνθρωποι με όρεξη να δείξουν στα παιδιά την Ιστορία και την παράδοσή μας - και Εβραίοι μεν που να αγαπούν την πατρίδα τους υπάρχουν, Έλληνες δε όχι (πλην ιδιωτών - το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού π.χ., το οποίο παρέλειψα προηγουμένως, έχει κάνει πολύ αξιόλογες προσπάθειες). Μίλησα και για αναπαραστάσεις μαχών; (Στο εξωτερικό είναι χόμπυ πολύ ανεπτυγμένο, με τρομερά αφοσιωμένους και φανατικούς οπαδούς.) Με συμμετοχή των σχολείων, εννοείται. Θα μαθαίνουμε την αρχαία μας ιστορία, ετοιμάζοντας τις ασπίδες και τις περικεφαλαίες μας! Ωραίο, δεν βρίσκετε; (Υπάρχουν σύλλογοι, αρχαιολατρών βασικώς, που τό κάνουν, με μεγάλη επιμέλεια , αλλά και σύλλογοι στο εξωτερικό, από ξένους.) Και άλλες ιδέες. Εν είδει παιχνιδιού ρόλων-προσομοίωσης (RPG-simulation), ομάδες παιδιών «Αθηναίων» και «Σπαρτιατών» που η κάθε μια θα ετοιμάζει εργασίες για την κάθε πολιτεία και θα αντιπαρατίθενται δημιουργικώς οι μεν με τους δε! Ξέρετε ότι οι Εβραίοι το κάνουν -εύγε τους- για την σύγκρουσι ελληνιζόντων και παραδοσιακών; (Simulation game for Chanukah))
[Κλείνει η παρένθεσις, πηγαίντε πίσω, παρακαλώ, να δείτε πού είχε ανοίξει.]

- Αυτό λέγεται γνωριμία με την Ιστορία και την παράδοσί μας;

Όχι, δεν είναι τίποτε από αυτά (ούτε καν γνωριμία με την ελληνοεβραϊκή κοινότητα).
Ένα πράγμα είναι: ξενοκρατία- μισελληνισμός- υποτέλεια.

(Α ναι, ξέχασα να πω ότι στα παιδιά του Γυμνασίου θα μοιράζονται και τα βιβλία του Ίωνα Δραγούμη και του Περικλή Γιαννόπουλου! Αλήθεια, υπάρχει το όνομα Ίων Δραγούμης στα Ελληνικά σχολικά βιβλία; Ξέρετε ότι, εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει κείμενο του Ίωνα Δραγούμη σε σχολικό βιβλίο; Ούτε για δείγμα; Θαμμένα και άγνωστα στην Ελλάδα το «Μαρτύρων και ήρώων αίμα», το «Όσοι ζωντανοί», τα βιβλία της πιο αγνής μορφής της νεώτερης πολιτικής Ιστορίας. Χρόνια τώρα φώναζαν γι' αυτό όσοι επιμένουν να θυμούνται τον Ίωνα Δραγούμη, αλλά, σήμερα, βεβαίως, αυτό που λέγω κατήντησε ανέκδοτο· διότι σήμερα, όχι μόνον έχουν εξαφανίσει τον Δραγούμη, αλλά διδάσκουν στα σχολικά βιβλία κείμενα του... Σημίτη, του Ν. Δήμου, της Κουλούρη (του Λαμπρακιστάν και του CDRSEE) και του Γκαζμέντ Καπλάνι.
Τίποτε από Πηνελόπη Δέλτα έχει μείνει άραγε στα σχολικά βιβλία; Ποιος ξέρει.)

...

Εκεί μέσα εκατοικούσες
Πικραμένη, εντροπαλή,
Κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
Έλα πάλι, να σου πη.

'Αργειε νάλθη εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
Και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία
Μόνη σου έμενε να λες
Περασμένα μεγαλεία
Και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
Φιλελεύθερη λαλιά,
Ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
Από την απελπισιά,

Κι έλεες: πότε, α! πότε βγάνω
Το κεφάλι από τς ερμιές;
Κι αποκρίνοντο από πάνω
Κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα
Μες στα κλάιματα θολό,
Και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
Πλήθος αίμα Ελληνικό.

...